Տարբեր ոլորտներում ամենաթողությունն ու անկազմակերպ աշխատանքն այնքան բացահայտ է, որ եթե Նիկոլ Փաշինյանն օրական 25 անգամ հայտարարի, թե բոլորին շատ է սիրում, իրեն ու իր կառավարությանը կոռուպցիայի, փայ մտնելու մեջ մեղադրողներն իրենց գեղեցիկ գլուխը պատին են տալիս, միևնույն է, ոչ նրա խոսքերը տեղ կհասնեն, ոչ էլ դրանց ազնվությանը հավատացող կլինի։

Նա ախր դրա բո­լոր ա­ռիթ­ները տվել է, և ա­մե­նա­կարևո­րը` իր և իր են­թա­կա­նե­րի «բեսպ­րե­դե­լով» տվել է դրա բա­րո­յա­կան հիմ­քը:

Թերևս ար­ժե մեկ ան­գամ ու խիստ սպա­ռիչ անդ­րա­դառ­նալ սույն խնդ­րին և այն փա­կել: Այս­պի­սով, 18-ի, այս­պես ա­սած, թավ­շյա հե­ղա­փո­խու­թյան, ե­թե կու­զեք` գան­դիա­կա­նու­թյան, ե­թե կու­զեք` սո­րո­սաց­ման, ե­թե կու­զեք` գլո­բա­լի­զա­ցիա­յի Հա­յաս­տան մուտ­քի «հաղ­թա­նա­կից» հե­տո, չեն դա­դա­րում խո­սակ­ցու­թյուն­նե­րը, որ այդ ա­մե­նի հիմ­քում նույն ին­քը` շախ­մա­տա­յին տախ­տա­կը շա­րել-քան­դե­լու, հետ-ա­ռա­ջի, հաշ­վե­լու-համ­բե­րե­լու տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի մար­տար­վես­տին տի­րա­պե­տող նույն ին­քը, եր­բեմն «գորշ կար­դի­նա­լի» համ­բավ ու­նե­ցող Սերժ Սարգ­սյանն էր:

Կառավարության որոշմամբ այսօր` ժամը 17:00-ից մինչև 2021-ի հունվարի 11-ը ներառյալ Հայաստանի ամբողջ տարածքում սահմանվում է կարանտին:

«Ի­րա­տե­սի» զրու­ցա­կիցն է Երևա­նի ա­վա­գա­նու «Լույս» խմ­բակ­ցու­թյան ղե­կա­վար ԴԱՎԻԹ ԽԱ­ԺԱ­ԿՅԱ­ՆԸ։

Երկ­րի հա­մար ա­ռաջ­նա­յին բո­լոր խն­դիր­նե­րը «լու­ծե­լու­ց», մարդ­կանց սո­ցիա­լա­կան վի­ճա­կը բա­րե­լա­վե­լուց հե­տո իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը լծ­վել են քա­ղա­քա­ցի­նե­րին տու­գա­նե­լու սր­բա­զան գոր­ծին:

Աշ­նա­նա­յին քա­ղա­քա­կան սե­զո­նի մեկ­նար­կին ա­մե­նաար­դիա­կա­նը թեժ աշ­նան հնա­րա­վո­րու­թյան թե­ման է։ Սա ա­վան­դա­բար թրեն­դա­յին թե­մա է. ա­մեն տա­րի աշ­նան գա­լուն պես քա­ղա­քա­կան շր­ջա­նակ­նե­րը խո­սում են թեժ սե­զո­նի մա­սին։

Որ­քան ա­նող­նա­շար պի­տի լի­նի կա­ռա­վա­րու­թյու­նը, որ 2 տա­րուց ա­վե­լի չկա­րո­ղա­նա մի հար­ցի շուրջ հս­տակ դիր­քո­րո­շում որ­դեգ­րել ու ներ­կա­յաց­նել հան­րու­թյա­նը։

Ա­շու­նը ե­կավ, ու ինչ­պես մեր քա­ղա­քա­կան դաշ­տին է բնո­րոշ, խոս­քուզ­րույ­ցի թե­ման քա­ղա­քա­կան «ե­ղա­նա­կի» թե­ժա­ցումն է։ Թվում է, թե ան­կախ Հա­յաս­տա­նի ընդ­դի­մա­դիր դաշ­տում ա­մեն ինչ այն­քան հին է ու ան­փո­փոխ, որ կա­րող ես ա­րագ հաս­կա­նալ, թե ինչ սցե­նար­ներ են մտմ­տում ընդ­դի­մա­դիր ու­ժե­րը։

Պարզվում է, որ մեր երկրում այնքան քիչ խնդիր կա, որ խորհրդարանական մեծամասնության ներկայացուցիչների ողջ դարդն ու ցավը ԶԼՄ-ներին պատժելն է, մասնավորապես ընդդիմադիր, որովհետև շատ վաղուց նրանցից մեկը արդեն հասարակությանն առաջարկում էր դասակարգել լրատվամիջոցներին և չկարդալ, չդիտել «չար ու թունավոր» ընդդիմադիր լրատվամիջոցների արտադրանքը։